Opalenie - Grabówko

W latach 1905- 09 na linii kolejowej Smętowo- Kwidzyn wzniesiono na Wiśle most kolejowo- drogowy, na którym położono jeden tor. Most miał długość 1058 m i posiadał 10 przęseł. Przyczółki zostały wyposażone w obronne bramy. Na prawym brzegu znajdował się również dwupiętrowy blokhauz. Przed 1914 rokiem planowano położenie drugiego toru kolejowego, z czego zrezygnowano po wybuchu wojny.  Po 1921 roku na Wiśle przebiegała granica państwowa między Polską a Niemcami, przy czym cały most znajdował się po polskiej stronie. W latach 1928- 31 użytkowany w niewielkim stopniu most został rozebrany przez Firmę Przedsiębiorstwo Robót Inżynierskich inż. Leszek Muszyński z Warszawy, a jego elementy użyto do budowy mostu drogowego w Toruniu i mostu drogowego w Koninie nad odnogą Warty (2 przęsła).  W czasie II wojny światowej wybudowano most drewniany i zaczęto rekonstruować most stalowy. Oba mosty wysadzono w 1945 r. Odbudowany przez Rosjan most drewniany istniał do 1947r.
Tory kolejowe dochodzące  z obu stron Wisły do wałów przeciwpowodziowych były utrzymywane w dobrym stanie do końca lat osiemdziesiątych (np. na odcinku Grabówko- Kwidzyn położone są szyny z lat sześćdziesiątych). W razie wybuchu wojny miał być tu położony most składany (składowany na pobliskiej stacji Nowy Dwór), po którym miały jechać transporty wojskowe z ZSRR na zachód.

Dzięki uprzejmości dr inż. Andrzeja Massela zamieszczam fragment jego artykułu Linia Warszawa- Gdańsk ze Świata Kolei dotyczący losów mostów opaleńskich po II wojnie światowej.

Po II wojnie światowej, po raz pierwszy w swojej historii, linia Warszawa - Gdańsk znalazła się w całości na terenie jednego państwa, pod jednolitym zarządem. Nie znaczy to jednak, że można było od razu ją wykorzystać. Wojna przyniosła olbrzymie zniszczenia, i to zarówno urządzeń stałych, jak i taboru. Przęsła mostów na Wiśle w Tczewie oraz na Nogacie Malborku zostały zniszczone przez wycofujący się Wehrmacht. Ich odbudowa była bardzo skomplikowana i długotrwała. Jeszcze w przeszło rok od zakończenia działań wojennych jedynym przejściem kolejowym przez Wisłę na północ od Warszawy był prowizoryczny most na drewnianych podporach w Toruniu. Połączenie kolejowe Warszawy z wybrzeżem gdańskim biegło więc drogą okrężną przez Kutno - Bydgoszcz. Istniała wtedy jeszcze jedna trasa - przez Działdowo - Iławę - Prabuty - Kwidzyn - Opalenie - Smętowo. Wykorzystywała ona drewniany most przez Wisłę pod Opaleniem. Most ten zbudowali podczas wojny Niemcy. Podjęli oni także budowę w tym miejscu mostu stalowego. Wycofując się w 1945 r., zniszczyli kompletnie bliski ukończenia most stalowy i częściowo most drewniany. Prowizorycznie naprawiła most drewniany Armia Czerwona. Funkcjonował on do zimy 1945 roku, kiedy runął pod naporem kry i wody. 1 maja 1946 r. rozpoczęto odbudowę mostu. Przebudowano dwa filary, wprowadzono 6 nowych, otwory przekryto belkami stalowymi. Na moście ułożono dylinę, co umożliwiało prowadzenie także ruchu kołowego. 22 lipca 1946 r. przez most przejechał pierwszy pociąg z Warszawy do Gdyni. Niestety połączenie nie służyło długo, jako że w marcu 1947 r. most rozebrano w obawie przed zniesieniem przez lody.

26 lipca 2013 r. dokonano otwarcia nowego mostu wantowego o długości 1867 metrów w ciągu drogi DK90.

Stan obecny: Most nie istnieje, w nurcie rzeki filary prawdopodobnie po moście budowanym w czasie wojny, Brak śladów wartowni.